 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Стары кукабара із поўнаю сілай
Сьмяецца-рагоча над сьвежай магілай.
Якісьці нябожчык спачыў тут учора,
Прыйшоў з-за паўсьвету, спазнаўшы шмат гора.
А дзесьці далёка ў забранай краіне
Заплакала восень па страчаным сыне.
Вясёлкі вясны і запах сенажаці,
І гоман лясоў, песьняў родных багацьце, -
Усё адышло із юнацкім імгненьнем,
Насьпелых, нязьдзейсненых мар-лятуценьняў...
Ішоў час злавесны, ішоў час пануры,
З Усходу й Заходу нахлынулі буры,
І хіжыя варвары ўдужкі ўзяліся,
Край родны ў пажарах вайны папяліўся,
І там, дзе зязюля табе кукавала,
Сабе рыхтавалі Тэўтоны Валгалу.
«Рабы раскаваныя» перлі з Усходу,
І гібель, і пекла прынесьлі народу.
Прапалі тады твае мары і ўзьлёты
У дымах пажараў ваеннай Галготы.
Радзіма цярпела ў няволі і ў болі
Ад хіжых тытанаў на Марсавым полі.
І ты, ў ліку тысяч яе абаронцаў,
Стараўся здабыць зямлю й волю пад сонцам.
Змагліся, аслаблі, было ўсіх замала,
Калі Беларусь вас на бой заклікала.
На новых і сьвежых яшчэ папялішчах
Варвары з Усходу спаўлялі ігрышча.
Як хочаш адмерай, - з Бабруйска й Нясьвіжа
Далёкім ёсьць шлях да Паўдзённага Крыжа!
Маскаль ладзіў дома свабодзе хаўтуры,
Выгнанца ў чужыне віталі кэнгуры.
Ох цяжка! Як цяжка зусім без натхненьня
Пускаць у зямельку чужую карэньне!
Ты гукаў і клікаў сваіх у грамаду
Жыцьцё на выгнаьні даводзіў да ладу.
У працы грамадзкай удзел браў сумленна,
Кароткі свой век ты пражыў не дарэмна.
Ты годнасьць і мужнасьць пакінуў у спадак,
Каб браў зь цябе прыклад руплівы нашчадак.
І богу й народу злажыў ты ахвяру,
Дарма хай рагоча цяпер кукабара.
25.III.1983.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
